Nie wiem jak Ty, ale ja mam tak codziennie

Wiecie co w macierzyństwie jest najgorsze? Żyjemy w społeczeństwie, które uważa, że ma prawo do oceniania naszych relacji z dzieckiem i zachowań podpatrzonych na ulicy a co więcej wytykania nam zauważonych błędów, nigdy prosto w oczy. Najgorsze w tym społeczeństwie są właśnie matki, jedna świętsza od drugiej.  W tym środowisku, krytykowanie, oceniania i komentowanie są na porządku dziennym. Oczywiście póki to ja - matka idealna, najświętsza w okolicy - krytykuję, oceniam i komentuję innych, bo jeśli chodzi o mnie to nikt nie ma prawda wchodzić z butami w moje życie. Zgadza się?

Sama każdego dnia uczę się nie oceniać innych, a wszystko chociażby dzięki Tacie Tadeusza, który zawsze stara się najpierw rozważyć wszystkie możliwości, a dopiero potem wyciągać wnioski, i który stara się poznać temat, zanim zabierze głos. W większości afer medialnych brakuje mu zawsze przedstawienia drugiej strony medalu (ach Ci dziennikarze...) i dystansu, którego ja próbuję się uczyć, którego próbuję nabrać, zanim wydam - być może krzywdzący i niesłusznie wydany - osąd. Sama nie chcę, żeby ktokolwiek osądzał mnie na podstawie sytuacji wyrwanej z kontekstu. Właśnie Tata Tadeusza nie raz, nie dwa zwracał mi uwagę na to, że oceniam rzeczywistość przez pryzmat odcinka wyrwanego z pewnej całości i krytycznym okiem patrzę na coś, czego tak naprawdę dokładnie nie sprawdziłam i nie widziałam w pełnej krasie. Trudno było mi się z nim nie zgodzić, a druga rzecz, zawsze bardzo łatwo jest oceniać sytuację, póki jesteśmy jedynie obserwatorami i sprawa bezpośrednio nas nie dotyczy. Jak wiadomo, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia... w związku z tym bezdzietni chętnie doradzają jak zająć się niemowlakiem, a matki niemowlaków z przyjemnością wypowiedzą się, jak radzić sobie ze starszakiem, który akurat przechodzi wszystkie możliwe bunty na raz. W końcu wszystko jest takie proste i oczywiste, prawda?

Krytykować można właściwie wszystko - poród naturalny i cesarskie cięcie, karmienie piersią i karmienie mlekiem modyfikowanym, gotowanie obiadów i podawanie posiłków ze słoików, szczepienie dzieci lub rezygnowanie ze szczepień, noszenie w chustach i wożenie w wózku, karmienie dziecka eko i zdrowo albo dawanie dzieciom czekolady, bieganie za dzieckiem po placu zabaw i siedzenie na ławce z gazetą, kiedy dziecko bawi się samo, używanie pamperów i wielorazowych pieluch, spanie z dzieckiem i spanie dziecka w osobnym pokoju, ubieranie latem w gruby sweter (i dlaczego ono nie ma czapki?!), a zimą w za cienką kurtkę, kupowanie markowych ciuchów, z których dziecko wyrasta zanim je ubierze i kupowanie używanych ciuchów, za grosze i bez metki, pozwalanie dziecku na brodzenie w kałuży,  podawanie leków lub leczenie domowymi sposobami, zostanie z dzieckiem w domu albo pójście do pracy i skazanie dziecka na żłobek czy przedszkole, ewentualnie zostawienie z babcią czy opiekunką...

Kiedy widzisz pulchne dziecko jedzące wafelka to komentujesz, że ma nadwagę, a jeszcze opycha się słodkim. Nie pomyślisz, że ten wafelek to jedyna słodkość spośród zdrowych i pełnowartościowych posiłków, które zje, a których Ty nie będziesz widziała. Kiedy zauważysz mamę, na siłę podnoszącą swoje rozhisteryzowane dziecko z ziemi to powiesz, że niepotrzebnie je szarpie i dziecko niczemu nie jest winne. A nie pomyślisz o tych wszystkich postronnych, którzy jak Ty oceniają i zaraz będą chcieli dziecko „pocieszyć” pogarszając tylko sytuację. Nie pomyślisz o matce, która po dziurki w nosie ma krytycznych spojrzeń przechodniów i histerii dziecka. Kiedy słyszysz płaczące dziecko w restauracji, nie pomyślisz o mamie, która zestresowana jest tym płaczem tak, że sama ma ochotę płakać, tylko powiesz, że lokal to nie miejsce dla rozwrzeszczanych dzieciarów. Kiedy jakaś mama nie pozwoli dziecku zjeść lodów, powiesz, że przesadza i jedne lody nikomu nie zaszkodziły, ale nie pomyślisz, że tego dnia to już czwarta prośba o lody. Ogólnie nie pomyślisz, że to co widzisz i słyszysz to tylko jeden mały skrawek, jakiejś rzeczywistości. Rzeczywistości, która jest nieco bardziej złożona, niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Oceniasz kilka minut, jedną scenę… 

Wszystko, dosłownie wszystko można skrytykować, ocenić i skomentować przypinając innej matce łatkę wyrodna. Tylko po co? Robi Ci to dobrze? Cokolwiek zmienia to w Twoim życiu albo czujesz się lepsza? Prawda jest taka, że każda z nas jest taka sama, chociaż mamy inne rodziny i prowadzimy różny tryb życia. Każda z nas jest taka sama, bo łączy (i dzieli) nas macierzyństwo. Każda z nas ma dziecko, czasem kilkoro - martwimy się, chcemy przychylić im nieba, drżymy ze strachu, że coś może się im stać i nie śpimy po nocach czuwając, uczymy wytrwale i pomagamy, jak umiemy. Czytamy poradniki, książki o wychowaniu, prasę dla rodziców a potem życie robi swoje, każąc ufać intuicji i stawiać czoła codziennym wyzwaniom na froncie, na którym walka nie zawsze bywa równa. Generalnie kochamy najmocniej na świecie i wychowujemy, jak potrafimy najlepiej, wkładając w to całe serca i dusze. 

A mimo to pokłady cierpliwości są ograniczone i zdarza się, że emocje biorą górę nad rozsądkiem. Czasem najzwyczajniej na świecie się spieszymy albo boli nas głowa, dziecko w nocy dało nam w kość, jesteśmy niewyspane, mamy gorszy dzień albo pms, albo zwyczajnie świat nas wkurwia. Zdarzy się, że podniesiemy głos, burkniemy lub milczymy wymownie, weźmiemy dziecko ze sobą na siłę, byle jednak poszło w tą samą stronę co my, a nie w przeciwnym kierunku. Pozwolimy nadąsanemu dziecku leżeć na środku chodnika, a same usiądziemy obok razem z siatkami pełnymi zakupów, bo czemu nie. Włączymy bajkę dla dziesięciu minut świętego spokoju. Nie pozwolimy dziecku iść po murku albo obserwować biedronki przez kolejne pół godziny, bo poprzednie czterdzieści minut to dla nas już zbyt wiele, czasem nie docenimy patyka na chodniku albo psiej kupy, chociaż zasługiwała na to, jak mało co. Czasem powiemy o jedno słowo za dużo, bo tego dnia w język gryzłyśmy się już tysiąc razy i ten jeden raz się nie udało. Zdarzy się, że rzucimy siarczystym ja pierdolę, by jednak resztę wiązanki wykrzyczeć bezgłośnie. Nie pozwolimy zjeść lodów, będziemy kazali iść szybciej albo będziemy mieli dość płaczu na środku ulicy, chociaż doskonale wiemy, że ten płacz to jedyna możliwa w tej chwili forma komunikacji. 

Nie wiem jak Ty, ale ja mam tak codziennie. Nie jestem idealna i nie chcę wytykać Ci Twoich błędów… bo za każdym razem, kiedy oceniam wyrwaną z kontekstu sytuację i myślę, że jesteś do dupy to przypomina mi się, że sama jestem jeszcze gorsza.