czwartek, 23 czerwca 2016

Dajmy ojcom święty spokój

W związku z dniem taty, dużo głośniej niż w innych dniach mówi się o ojcach superbohatrach, a nie... nie mówi się o ojcach, bo zgodnie z hasłem królującym w internetach: Ojcem może być każdy, ale tylko ktoś wyjątkowy może być tatą. Wobec tego mówi się o tatusiach - superbohaterach, którzy angażują się w życie rodzinne bardziej niż za czasów naszych dziadów i pradziadów. O tych, którzy pomagają mamom i spędzają czas z dziećmi - w zeszłym roku sama pisałam o tym, że tata jest niezastąpiony. Nadal podpisuję się pod tym rękoma i nogami. Wkurza mnie wynoszenie ojców na piedestały za robienie tego, co należy do ich obowiązku. A jednocześnie wkurza mnie, że na mężczyzn ciągle się narzeka, ojców krytykuje na każdym kroku. Z wybranków życia, facetów do zadań specjalnych robi się sierotki, które mają dwie lewe ręce. Nieważne czy to za sprawą równouprawnienia płciowego czy wynika z potrzeby serca. Ważne, żeby ojcowie byli zaangażowani w życie swoich dzieci, chociaż nic nie zrobią tak samo jak mama, bo wszystko zrobią jak tata. Ważne, żeby dzieci były szczęśliwe. Ważne, żeby kobiety zmieniły swój tok myślenia.



Nie pamiętam gdzie, ale obił mi się o uszy strzępek rozmowy dwóch kobiet, z których jedna narzekała, że boi się, że jej mąż to przy dziecku nic nie zrobi i ona będzie z tym sama. On powiedział, że dziecku pampersów nie będzie zmieniał ani mleka szykował po nocach, bo coś tam. To ja się zastanawiam, czy jak kupi auto to nie będzie tankował, bo jest zmęczony albo zapachu benzyny nie lubi? Halo, niektóre sprawy stanowią pary nierozerwalne i trzeba przyjmować je na klatę z całym dobrodziejstwem inwentarza. I bardziej w tym wszystkim niż mężczyzna, który zarzeka się, że na wysokości zadania nie stanie, zastanawia mnie kobieta, która takiego mężczyznę sobie wybrała jako towarzysza życia i ojca dla swoich dzieci. Słowo klucz - wybrała. Nie wygrała na loterii, nie dostała, nie znalazła... wybrała go.

Warto skupić się na matkach, bo to często nich tkwi większy problem, niż w ojcach.

My kobiety mamy tendencję do narzekania na mężczyzn, ojców naszych dzieci. Czy rzeczywiście na nich trzeba narzekać? Ja nie jestem idealną mamą, więc niech tata będzie po prostu dobry na miarę możliwości. Dlaczego mamy oczekiwać od drugiej osoby czegoś, czemu same nie możemy sprostać? Mężczyzna podobnie jak kobieta ma prawo być zmęczony, może boleć go głowa, może mieć gorszy dzień albo nudzić się przy układaniu znów tych samych puzzli ósmy raz... Czasem karcę się w myślach za to, że to tym zapominam. Jesteśmy rodzicami - oboje, tak samo - i to wystarcza, nie musimy być superbohaterami. Po drugie - najważniejsze - krytykowanie mężczyzny to krytykowanie własnego wyboru! Skoro wybrałaś sobie takiego mężczyznę na towarzysza życia i ojca dzieci to do kogo mieć pretensje, jeśli nie do siebie - to generalnie tyczy się ogólnie życia, nie tylko kwestii rodzicielskich.

Współcześni ojcowie mają ciężko. Narzuca się na ich barki obowiązek bycia wcześniej wspomnianymi superbohaterem. Muszą walczyć ze stereotypem sprzed lat, kiedy to ojcowie jedynie płodzili dzieci i pracowali na utrzymanie rodziny, a wychowaniem zajmowała się tylko matka. Kobieta ma prawo być zmęczona, może płakać na swoim losem, może mieć kryzys. Mężczyzna powinien być twardzielem, który wszystko utrzyma w ryzach i będzie podporą rodziny - będzie budował dom, zasadzi drzewo i spłodzi syna, a jednocześnie zarobi na utrzymanie rodziny i w życiu tego syna aktywnie będzie uczestniczył, domem się zajmie. A potem i tak okaże się, że wszystko robi źle - bo dziecko powinno zjeść zbilansowany posiłek, a nie zimną parówkę, bo zamiast koszulki na podwórko ubrał dziecku bluzkę od piżamy. Koszulka od piżamy różni się jedynie lamówką, ale przecież powinien wiedzieć co to jest lamówka. To zawsze mamie przypisuje się bycie najważniejszą w życiu dziecka, bo ona nosiła w łonie i ma instynkt macierzyński. Ojciec zawsze stoi w cieniu, ale powinien walczyć o bycie najlepszym. Kobiety przypinają mężczyznom łatki mniej zaradnych, takich co zrobią gorzej, wolniej, mniej dokładnie... tylko co z tego? Sama biczuję się w myślach, kiedy pytam: W co Ty go ubrałeś...? Przecież... w końcu nieważne w co - ważne, że w ogóle jest ubrany i szczęśliwy. Niech sobie ten ojciec będzie w oczach matki niedoskonały, kiedy dla dziecka jest idealny. Skoro nad postępowaniami matki się nie dyskutuje to ojcom też dajmy święty spokój, należy im się.

Obserwuję Tatę Tadeusza każdego dnia, od chwili narodzin syna. To on przywitał małego człowieka na świecie. Przez pierwsze noce wstawał do niego i przynosił go do karmienia, żebym ja mogła odpocząć. Każdego dnia zmienia pieluchy, kąpie i kładzie do snu, zabawia, karmi, pomaga poznawać świat, ociera łzy. A przede wszystkim buduje więź, której nikt inny nie byłby w stanie zbudować. Obserwuję tę więź na każdym kroku. Kiedy w sklepie nie mogę pchać wózka, bo musi robić to tata albo kiedy kolację trzeba szykować w męskim gronie. Kiedy zamiast spać mały człowiek czeka żeby powitać tatę wracającego z pracy, dać buziaka przed snem. Kiedy szykują się razem do wyjścia i Tadeusz upomina się, żeby pachnieć tym samym dezodorantem co tata. Kiedy dzieli się z tatą zdobytą dla siebie czekoladką albo sokiem. Kiedy razem się wygłupiają, kiedy tata na więcej pozwala. Kiedy Tadeusz uczy się czegoś nowego, kiedy razem śpią. Kiedy mówi: tata...

I nie jestem zaskoczona taką relacją między nimi. Nigdy nie miałam wątpliwości, że Tata Tadeusza będzie wspaniałym tatą. W końcu wybierając mężczyznę, z którym chce się przejść przez życie bierze się pod uwagę także to, jakim będzie ojcem. Wybrałam go spośród milionów i zażalenia mogłabym składać jedynie do siebie. Staram się jednak nie narzekać, bo w końcu to było by krytykowanie własnego wyboru, a tego akurat dokonałam idealnie. Każdego dnia delektuję się miłością syna do ojca i ojca do syna, która kwitnie, a moje narzekanie nie jest jej potrzebne do niczego.

6 komentarzy:

  1. Pięknie opisane :) najważniejsze żebyście byli szczęśliwi, całą trójką :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Wydaje mi się, że skoro kobieta narzeka, że jej facet nie będzie szykował mleka, ani nie będzie przebierał niemowlaka to znaczy, że gdzieś się komuś coś popieprzyło.
    Kobieta dostaje jasny sygnał, że jej wybranek ojcem być nie ma zamiaru, więc albo nadejdzie "odpowiedni moment" albo do widzenia.
    Ale jest druga strona medalu.
    Często ojcowie są superbohaterami jeszcze przed założeniem rodziny. Są przekonani, że dziecko nie płacze, nie jest wielkim problemem, wsadzi je do kojca, a sam sobie otworzy piwo i obejrzy Ligę Mistrzów. A potem badum, tsss... Wyobrażenia nie mają nic do rzeczywistości. I zaczynają się schody. Bo miało być tak pięknie. I tu liczy się poznanie drugiego człowieka. Na pytanie, czy ten samiec jest gotów, odpowiedni, odpowiedzialny i w ogóle wszystko - odpowiedź powinna znać kobieta.
    Zanim ktoś się zdecyduje na dziecko, musi być pewny konsekwencji. Rodzinę zakłada się razem, we dwoje. A ojciec jest tak samo człowiekiem, jak i matka. Może czegoś nie wiedzieć, coś zrobić inaczej.
    Dokładnie jak w życiu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz rację, coś się popieprzyło! Trzeba się poznać przed i działać świadomie, a jednak druga strona medalu jest taka, że pojawienie się dziecka jest sprawdzianem dla związku.

      Usuń
  3. Idealny tata to taki, który się stara i wychodzi mu lepiej lub gorzej. Chce interesować się swoim dzieckiem i spędzać z nim czas. Idealny tata nie musi być, moim zdaniem, w związku z matką swojego dziecka.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Prawda, nam - mamom też wychodzi raz lepiej, raz gorzej i to wystarcza!

      Usuń

Zobacz też:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...