Prawo do płaczu - walka ze stereotypami

Na co dzień sporo słyszy się o stereotypach związanych z płcią i o tym, że trzeba dążyć do równouprawnienia. Gówno prawda, że tak brzydko się wyrażę. Daleko mi do bycia feministką, w nosie mam walkę o parytety. Nie chciałabym zostać górnikiem i wolę, jak mężczyzna całuje mnie w dłoń, zamiast klepać po plecach. Bardzo bawią mnie żarty w stylu "Dlaczego kobiety mają małe stopy? - Żeby stały bliżej zlewu" i odczuwam ulgę widząc, że mój mężczyzna nie nosi rurek, które opinają mu genitalia. To w skrócie.

A dłużej będzie o tym, że równouprawnienie w przypadku dzieci, przynajmniej w jednej kwestii jest konieczne. W tej jednej kwestii dziecko ma być dzieckiem - a dziecko ma prawo do płaczu. Zgodzę się z tym, żeby córki ubierać na różowo, a synów na niebiesko vel obie płci uniwersalnie we wszystkie kolory tęczy, choć tęcza ostatnimi czasy jednak kiepsko się kojarzy. Nie kupiłabym w prezencie chłopcu lalki, ani dziewczynce zestawu majsterkowicza. Chłopcy są od tego, żeby skakać po drzewach i robić wyścigi resorakami, a dziewczynki chętnie bawią się w dom naśladując własne matki. Jednak w kwestii emocji powinni stać łeb w łeb, powinni mieć prawo do dysponowania jednakową pulą uczuć i jednakowych zachowań pod wpływem emocji.

Myśl o tym wszystkim przyszła mi do głowy w galerii handlowej, zaraz po tym jak usłyszałam "Nie płacz, tylko dziewczynki się mażą". I aż się we mnie zagotowało! Dzieciak przewrócił się na holu, miał skrzywioną minę i oczy pełne łez. Oczywiście nic się nie stało, bo na kafelkach ciężko chociażby obedrzeć ręce, ale chłopiec się przestraszył i zareagował płaczem, nic dziwnego. W takiej sytuacji rzecz jasna, że trzeba go uspokoić. Przytulić, zapewnić, że jeśli boli to zaraz przestanie.

A tymczasem... tylko dziewczynki się mażą.

Jedne dzieci reagują płaczem, inne wstaną i biegną dalej, jakby nic się nie stało. Analogicznie rzecz biorąc, kiedy dziewczynka upadnie i obedrze kolana, a nie zacznie płakać to należy powiedzieć Płacz kochanie, bo wyrośniesz na babochłopa... Czyż nie?! Dlaczego takich słów nie słyszymy? Dlaczego chłopcy rzekomo nie powinni płakać, a dziewczynki mogą sobie pozwolić na taką słabość?

Osobiście chciałabym żeby mój syn płakał i pozwolę mu na to, bo sama dobrze wiem, że w moim przypadku to najskuteczniejszy sposób, w jaki mogę dać upust swoim emocjom. A skoro ja mam prawo być smutna czy zdenerwowana do tego stopnia, że mam łzy w oczach - to on też. Nie oznacza to, że będzie mniej męski - mężczyzną czyni go z założenia to, co aktualnie chowa w pampersie i mam nadzieję, że w przyszłości również fakt, że kobietę w drzwiach przepuści czy stanie w jej obronie. Płacz, wynikający z tego, że na przykład upadł biegnąc z górki jest dopuszczalny i nie oznacza wcale, że chłopiec w przyszłości będzie ryczał z byle powodu. Takie przyzwolenie na płacz będzie jedynie jasnym sygnałem, że łzy nie są niczym złym i ujmującym męskości.

A Wy co o tym sądzicie? Czy mali mężczyźni mają prawo płakać?

***

 

Ten tekst jest częścią akcji "Ania i Antek czują tak samo"